LDN - Onderwijsmateriaal

In 1963 ontwikkelden wetenschappers naItrexone als medicijn dat opioïde receptoren in de hersenen blokkeert. Net als naIoxon, een andere opioïdeblokker, is naItrexon effectiever bij orale inname en blijft het langer in het lichaam.

De FDA keurde naItrexone in 1984 goed voor de behandeling van opioïde afhankelijkheid. Mensen nemen meestal tussen de 50 en 100 mg per dag, waarbij tabletten van 50 mg algemeen verkrijgbaar zijn. Het idee van een lage dosis naItrexone (LDN) ontstond in de jaren 1980, toen onderzoekers merkten dat lagere doses naItrexone, ongeveer een tiende van de dosis die wordt gebruikt om opioïdeverslaving te behandelen, unieke effecten hadden.

Bij deze lage doses, ongeveer 4,5 mg per dag, zorgde naItrexon voor pijnverlichting en verminderde ontsteking, wat niet werd waargenomen bij hogere doses. Deze voordelen werden in verband gebracht met een toename van de natuurlijke opioïden in het lichaam.

Artsen begonnen LDN halverwege de jaren tachtig te gebruiken, maar gedetailleerd wetenschappelijk onderzoek naar de effecten op verschillende aandoeningen begon pas eind jaren tachtig. Het eerste menselijke onderzoek naar LDN werd gepubliceerd in 2007 en sindsdien onderzoeken wetenschappers langzaam de mogelijke voordelen voor chronische ziekten.

Belangrijke punten bij lage doses naItrexon

- Dosering en toediening: De meeste LDN-onderzoeken gebruiken een dosis van 4,5 mg die ongeveer een uur voor het slapen gaan wordt ingenomen. Als dit slapeloosheid veroorzaakt, kan het 's ochtends worden ingenomen. Als er bijwerkingen optreden, kan het helpen om de dosis te verlagen naar 3,0 mg.

Commerciële verkrijgbaarheid: naItrexon is alleen op de markt verkrijgbaar in tabletten van 50 mg. Omdat er geen kant-en-klaar LDN bestaat, halen mensen het bij gespecialiseerde apotheken die het bereiden.

Veiligheid en bijwerkingen: LDN heeft weinig gerapporteerde bijwerkingen. De meest voorkomende zijn levendige dromen, ervaren door ongeveer 37% gebruikers, maar deze verdwijnen meestal na verloop van tijd. Sommige mensen kunnen ook hoofdpijn of angst ervaren. Regelmatige leverfunctietests zijn niet nodig, tenzij iemand een ernstige leverziekte heeft, omdat naItrexon de leverenzymen niet significant beïnvloedt, zelfs niet bij hogere doses.

Misbruikpotentieel: naItrexone wordt gebruikt voor de behandeling van verslaving en heeft geen misbruik- of afhankelijkheidspotentieel. Het veroorzaakt geen high of verslaving. Wanneer de behandeling wordt gestaakt, keren de symptomen geleidelijk terug naar eerdere niveaus.

Gezondheidsvoordelen van lage doses naItrexon

NaItrexone werd oorspronkelijk ontwikkeld voor de behandeling van opioïdenverslaving, maar heeft bij gebruik in lage doses potentieel voor de behandeling van verschillende aandoeningen. Recente studies suggereren dat een lage dosis naItrexone (LDN) therapeutische voordelen kan bieden voor aandoeningen zoals fibromyalgie, chronische pijn, ontstekingen, auto-immuunziekten en andere aandoeningen, waardoor het een veelzijdige optie is voor de behandeling van complexe medische problemen.

NaItrexon in lage dosis bij de behandeling van fibromyalgie

Fibromyalgie is een chronische aandoening die wordt gekenmerkt door wijdverspreide pijn in het bewegingsapparaat, vermoeidheid en gevoeligheid op gelokaliseerde plaatsen. Het gaat vaak gepaard met andere symptomen zoals slaapstoornissen en cognitieve problemen.

Onderzoekers hebben het potentieel van lage doses naItrexone onderzocht om deze symptomen effectief te behandelen. Een onderzoek door Younger et al. (2013) onderzocht het effect van lage doses naItrexone (4,5 mg/dag) op de ernst van fibromyalgie in vergelijking met placebo. Aan het onderzoek namen 31 vrouwen met fibromyalgie deel.

De resultaten toonden een significante afname van pijn bij aanvang (28,8% afname) in vergelijking met placebo (18,0% afname), met statistische significantie (P = 0,016). Daarnaast rapporteerden deelnemers verbeteringen in algehele levenstevredenheid en stemming met een lage dosis naItrexon, hoewel er geen significante veranderingen waren in vermoeidheid of slaapkwaliteit [1].

In een ander onderzoek probeerden Bruun-Plesner et al. (2020) de optimale dosis laaggedoseerd naItrexon voor de behandeling van fibromyalgie te bepalen door de dosis-responsrelatie te onderzoeken. De studie omvatte vrouwen tussen 18 en 60 jaar met de diagnose fibromyalgie. Er werd een top-down benadering gebruikt om de meest effectieve doses te bepalen voor 50% (ED50) en 95% (ED95) deelnemers.

De resultaten toonden effectieve doses van 3,88 mg voor ED50 en 5,40 mg voor ED95. Het onderzoek rapporteerde ook een verbetering van de fibromyalgiesymptomen. Deze studie ondersteunt het gebruik van 4,5 mg als testdosis in toekomstige studies [2]. Verder evalueerden Paula et al. (2023) de gecombineerde effecten van lage doses naItrexon en transcraniële gelijkstroomstimulatie (tDCS) bij patiënten met fibromyalgie. Aan dit onderzoek namen 86 vrouwen met fibromyalgie deel die werden verdeeld in vier groepen: LDN + tDCS, LDN + tDCS Sham, placebo + tDCS en placebo + tDCS Sham.

De resultaten toonden significante verminderingen in VAS pijn scores in de LDN + tDCS, LDN + tDCS Sham en placebo + tDCS Sham groepen. In het bijzonder, de LDN + tDCS groep toonde minder pijn frequentie en intensiteit, evenals een verminderde impact van pijn op activiteit en emotie. Interessant is dat de deelnemer meldde een verbetering in depressieve symptomen.

Deze bevindingen suggereren dat de combinatie van LDN met tDCS synergetische voordelen kan bieden bij de behandeling van pijn bij fibromyalgie [3]. Daarnaast voerden Younger en Mackey (2009) een pilotstudie uit om de effectiviteit van lage doses naItrexon bij het verlichten van fibromyalgiesymptomen te onderzoeken. De studie toonde een significante vermindering van fibromyalgiesymptomen bij vrouwen die LDN gebruikten, met meer dan 30% verbetering ten opzichte van placebo.

NaItrexone, dat bekend staat om zijn opioïde receptorantagonisme, remt ook de activiteit van microglia in het centrale zenuwstelsel, wat mogelijk ontstekingen vermindert. Deze bevindingen wijzen erop dat een lage dosis naItrexon een effectieve, goed verdragen en goedkope behandelingsoptie is voor fibromyalgie [4].

Low-dose naItrexon en medicijngebruik bij reumatische aandoeningen

Interessant is dat een studie van Raknes en Småbrekke (2019) het effect van laaggedoseerde naItrexon op medicatiegebruik bij patiënten met reumatische aandoeningen onderzocht. Ze gebruikten gegevens uit de Noorse Prescription Database en vergeleken recepten een jaar voor en een jaar na het starten van LDN-gebruik. De resultaten toonden een 13% relatieve vermindering in cumulatieve gedefinieerde dagelijkse doses (DDD) van alle onderzochte geneesmiddelen, met significante verminderingen in pijnstillers, NSAID's, opioïden, DMARD's en TNF-α antagonisten onder regelmatige LDN-gebruikers. Deze bevindingen suggereren dat LDN de behoefte aan andere geneesmiddelen bij de behandeling van reumatische aandoeningen kan verminderen en uiteindelijk het risico op mogelijke bijwerkingen kan verkleinen [5].

NaItrexon in lage dosis bij de behandeling van psoriasis

Psoriasis is een chronische auto-immuunziekte die wordt gekenmerkt door jeukende, schilferende en rode laesies op de huid. Traditionele behandelingen variëren in effectiviteit en kunnen aanzienlijke bijwerkingen hebben.

LDN (Low-dose naItrexone) heeft significante resultaten laten zien bij de behandeling van psoriasis. Veel patiënten ervoeren een stralende huid en minder ongemak, waardoor LDN een waardevolle optie is voor de behandeling van deze chronische huidziekte. Een onderzoek door Khan et al. (2020) evalueerde de werkzaamheid van laaggedoseerd naItrexon (6 mg per dag) bij de behandeling van psoriasis. In het onderzoek werden patiënten van 13 jaar en ouder geïncludeerd.

De resultaten lieten significante verbeteringen zien: de gemiddelde Psoriasis Area and Severity Index score daalde van 18,47 naar 13,51, het gemiddelde lichaamsoppervlak van 11,97 naar 8,07 en de gemiddelde Dermatology Quality of Life Index van 22,63 naar 16,31. Ze concludeerden dat laaggedoseerd naItrexon effectief, kosteneffectief en goed verdragen is bij de behandeling van psoriasis [6]. Daarnaast presenteerden Weinstock et al. (2020) een serie case reports van 15 patiënten die dagelijks werden behandeld met 4,5 mg oraal naItrexon. De patiënten beoordeelden zelf de verbetering van hun psoriasis. De resultaten toonden aan dat 53% patiënten een significante verbetering rapporteerden, 13% een lichte verbetering en 33% geen verandering. De positieve resultaten werden toegeschreven aan het potentieel van lage doses naItrexon in het reguleren van lymfocytenreacties en het verminderen van cytokineproductie [7].

Verder beschreven Muller et al. (2018) een 75-jarige man met plaque psoriasis die werd behandeld met een lage dosis combinatie naItrexon. De patiënt ervoer aanzienlijke symptoomverlichting met minimale bijwerkingen, met name droge huid in de buurt van de laesies [8]. Verder werd in een ander case report van Beltran Monasterio (2019) een patiënt met ernstige erytrodermische psoriasis behandeld met 4,5 mg LDN per dag. Binnen zes maanden vertoonde de patiënt significante verbetering, waarbij remissie werd bereikt na drie maanden behandeling. De behandeling werd goed verdragen zonder significante bijwerkingen [9]. Ook Bridgman en Kirchhof (2018) documenteerden een 60-jarige vrouw met matige plaque psoriasis. Ze begon dagelijks 4,5 mg LDN te nemen nadat andere behandelingen hadden gefaald. Na zes maanden nam haar aangetaste lichaamsoppervlak af van 10% naar 1% en haar Psoriasis Area and Severity Index score daalde van 7,2 naar 0,9.

De patiënt meldde geen bijwerkingen. LDN lijkt pro-inflammatoire markers te verminderen en endogene opioïden te verhogen, waardoor pijn en jeuk effectief worden beheerst [10]. Wat de mechanismen betreft, wordt aangenomen dat naItrexon in lage dosis werkt door de immuunrespons te reguleren en ontstekingen te verminderen. Het blokkeert tijdelijk opioïde receptoren, wat leidt tot een toename van endogene opioïden, wat kan helpen bij het moduleren van pijn en immuunfunctie.

Daarnaast kan LDN de activiteit van microglia remmen, waardoor centrale en perifere ontstekingen verminderen. Deze onderzoeken en casusrapporten geven aan dat een lage dosis naItrexon de psoriasissymptomen kan verminderen en de kwaliteit van leven kan verbeteren met minimale bijwerkingen.

lage dosis naItrexon gebruikt bij andere huidziekten

LDN (low-dose naItrexone) wordt onderzocht op mogelijke voordelen bij de behandeling van verschillende dermatologische aandoeningen.

Acne excoriée en prurigo excoriée

In een casestudie beschreven Timoney en Bunker (2021) een 53-jarige vrouw met een 25-jarige geschiedenis van acne vulgaris en pruritus, gekenmerkt door ernstige pruritus en aanzienlijke littekenvorming. Eerdere behandeling bestond uit meerdere topische middelen, fototherapie en systemische middelen zoals isotretinoïne, antibiotica, anti-angstmiddelen en neuromodulatoren, die allemaal niet effectief bleken.

Behandeling met 3 mg LDN per nacht leidde ertoe dat de patiënte binnen een paar weken geen jeuk meer had. Ze ervoer een aanzienlijke verbetering van de levenskwaliteit en meldde geen bijwerkingen van LDN. Dit geval toonde de opmerkelijke werkzaamheid van LDN aan bij de behandeling van refractaire pruritus geassocieerd met deze aandoeningen [11].

Ziekte van Hailey-Hailey

Verder hebben Ibrahim et al. (2017) een casusserie uitgevoerd met drie patiënten met terugkerende Hailey-Hailey disease (HHD). Deze zeldzame genetische dermatose wordt gekenmerkt door chronische, terugkerende blaasjes, erosies en maceratie in de volaire gebieden.

Elke patiënt kreeg LDN in een dagelijkse dosis van 1,5 tot 3,0 mg. De klinische respons werd met tussenpozen van 2 tot 3 maanden gecontroleerd, waarbij de nadruk lag op erosiegenezing, verbetering van erytheem en pijnverlichting. Alle patiënten vertoonden ten minste 80% verbetering van de ziekte en één patiënt bereikte 90% resolutie van de ziekte. De levenskwaliteit verbeterde aanzienlijk en er werden geen bijwerkingen gemeld.

Deze bevindingen suggereren dat LDN een goedkoop en laag-risico alternatief kan zijn voor de behandeling van terugkerende HHD [12]. In een andere casestudie behandelden Albers et al. (2017) drie patiënten met ernstige Hailey-Hailey ziekte met een dosis van 3 mg LDN per nacht, waarbij de dosis bij twee patiënten werd verhoogd tot 4,5 mg. Significante genezing van erosies en plaques werd waargenomen binnen één tot twee weken, met volledige resolutie van de klinische symptomen binnen twee maanden. De symptomen verergerden wanneer LDN werd gestaakt, maar verdwenen snel wanneer de behandeling werd hervat. Deze resultaten benadrukken het potentieel van LDN bij de behandeling van ernstige Hailey-Hailey ziekte [13].

Lichen planus

In een ander casusverslag bekeken Strazzulla et al. (2017) de medische dossiers van vier patiënten met lichen planus (LPP), een alopecia met littekens op de hoofdhuid. Ze werden dagelijks behandeld met 3 mg LDN. Alle patiënten meldden een vermindering van pruritische symptomen en klinisch bewijs wees op een vermindering van hoofdhuidontsteking en ziekteprogressie. De behandeling werd goed verdragen zonder bijwerkingen. Deze resultaten suggereren dat LDN gunstig en kosteneffectief is bij de behandeling van LPP [14].

Ziekte van Darier

Daarnaast presenteerden Costa et al. (2023) een casusverslag van een 34-jarige vrouw met de ernstige ziekte van Darier, een autosomaal dominant overervende genetische huidaandoening. Ze werd behandeld met 4,5 mg LDN per dag. Ze had eerder meerdere ineffectieve therapieën ondergaan, waaronder orale isotretinoïne, cyclosporine, doxycycline, methotrexaat, azitretinoïne en subcutaan adalimumab.

Na drie maanden behandeling met LDN waren haar laesies bijna volledig verdwenen zonder gerapporteerde bijwerkingen. LDN kan het intracellulaire calciumtransport veranderen en de niveaus van ontstekingsbevorderende cytokinen verlagen, wat gunstig is voor aandoeningen zoals de ziekte van Darier. Deze casus ondersteunt LDN als veelbelovende behandeling voor refractaire ziekte van Darier [15].

Epidermolysis Bullosa Pruriginosa

LaMonica et al. (2023) beschreven een patiënt met ernstige pruritus als gevolg van epidermolysis bullosa pruriginosa, een zeldzaam subtype van dystrofische epidermolysis bullous. De patiënt werd behandeld met LDN. Eerdere behandelingen, waaronder topische corticosteroïden, tacrolimus, cyclosporine, antihistaminica, thalidomide, dupilumab en orale JAK-remmers, waren niet effectief of veroorzaakten onacceptabele bijwerkingen.

Na het starten van LDN ervoer de patiënt een significante vermindering van jeuk en branderigheid in de onderste extremiteiten. Klinisch onderzoek na 3 en 5 maanden toonde een verdunning van de verkleurde, korstmosachtige plaques met minder diffuse blaasjes. De positieve respons van de patiënt suggereert dat LDN een waardevolle behandeloptie is voor pruritus geassocieerd met EBP [16].

Sarcoïdose

Voor sarcoïdose, een chronische ontstekingsziekte, beschreven Weinstock et al. (2017) een patiënt die werd behandeld met LDN in een dosis van 1 mg/dag, die geleidelijk werd verhoogd tot 4,5 mg/dag. De patiënte ervoer ernstige vermoeidheid, een sarcoïduitslag en aanzienlijke gastro-intestinale betrokkenheid. Binnen twee maanden meldde ze een vermindering van vermoeidheid en dyspneu en kon ze stoppen met inhalatoren en minocycline zonder terugkeer van de huiduitslag.

Na twaalf maanden onafgebroken LDN-behandeling hield ze haar energieniveau op peil en trad er geen nieuwe huiduitslag op. Een CT-scan toonde aan dat de milt- en leverlaesies volledig verdwenen waren. De resultaten suggereren dat het vermogen van LDN om endogene opioïden te reguleren en T- en B-lymfocytreacties te onderdrukken waarschijnlijk bijdraagt aan deze resultaten. Dit geval benadrukt het potentieel van LDN in het verminderen van sarcoïdosesymptomen en ontsteking [17].

Systemische sclerose

Frech et al. (2011) voerden een case-serie uit met drie patiënten met systemische sclerodermie (SSc), een auto-immuunziekte die fibrose en vasculopathie veroorzaakt in de huid, longen en het maagdarmkanaal. Ze werden behandeld met LDN.

De resultaten toonden een significante verbetering van pruritus en gastro-intestinale symptomen, met name in de subschalen constipatie en flatulentie. De behandeling werd goed verdragen en er werden geen significante bijwerkingen gemeld, behalve twee nachten slapeloosheid bij één patiënt.

Deze gevalserie suggereert dat LDN een effectieve behandeling kan zijn voor pruritus en gastro-intestinale symptomen bij systemische sclerodermie [18]. Deze onderzoeken en casusbeschrijvingen tonen aan dat naItrexon in lage dosis aanzienlijke voordelen biedt bij de behandeling van verschillende dermatologische aandoeningen. Het kan symptomen verminderen en de kwaliteit van leven verbeteren met minimale bijwerkingen.

NaItrexon in lage dosis bij auto-immuunziekten

Low-dose naItrexone (LDN) wordt onderzocht op zijn potentiële voordelen bij de behandeling van verschillende auto-immuunziekten, zoals inflammatoire darmziekten (IBD), prikkelbare darm syndroom (IBS) en andere. Een studie van Lie et al. (2018) onderzocht de werkzaamheid van LDN bij de behandeling van 47 patiënten met IBD die niet in remissie waren en niet reageerden op conventionele therapieën. Significante klinische verbetering werd gevonden bij 74,5% patiënten, waarbij 25,5% remissie bereikte. LDN verbeterde de wondgenezing aanzienlijk en verminderde stress door endoplasmatisch reticulum (ER) in darmepitheelcellen en humane IBD-darmorganoïden.

Deze bevindingen suggereren dat LDN de epitheliale barrièrefunctie verbetert door wondgenezing te bevorderen en ER-stress te verminderen, wat een veelbelovend alternatief biedt voor de behandeling van refractaire IBD [19].

In een ander onderzoek evalueerden Kariv et al. (2006) de werkzaamheid en veiligheid van PTI-901, een naItrexonpreparaat met lage dosis, bij 42 patiënten met prikkelbare-darmsyndroom. Deze open-labelstudie bestond uit een dagelijkse dosis van 0,5 mg PTI-901 gedurende 4 weken. De onderzoekers vonden verbetering bij 76%-patiënten, met een significante toename van het aantal pijnvrije dagen (van 0,5±1 tot 1,25±2,14, P=0,011). De patiënten ondervonden ook geen significante bijwerkingen.

Deze bevindingen suggereren dat laaggedoseerde naItrexon effectief is in het verlichten van pijn en algemene symptomen bij patiënten met prikkelbare darmsyndroom [20]. Daarnaast voerden Raknes et al. (2018) een voor- en nastudie uit met behulp van gegevens uit de Noorse Prescription Database (NorPD) om het effect van LDN op medicatiegebruik bij patiënten met inflammatoire darmziekten te beoordelen. De studie includeerde 582 patiënten die LDN kregen. Er werden significante verminderingen van verschillende geneesmiddelen gevonden: het totale geneesmiddelengebruik nam af met 12%, het gebruik van intestinale ontstekingsremmers met 17%, van andere immunosuppressiva met 29%, van intestinale corticosteroïden met 32% en van aminosalicylaten met 17%. Interessant is dat patiënten met de ziekte van Crohn een afname van 44% lieten zien in het gebruik van intestinale corticosteroïden, terwijl patiënten met colitis ulcerosa een afname van 53% lieten zien in het gebruik van intestinale corticosteroïden en een afname van 24% in het gebruik van systemische corticosteroïden.

Deze bevindingen suggereren dat LDN de behoefte aan andere geneesmiddelen bij de behandeling van inflammatoire darmziekten kan helpen verminderen [21]. In een klinische pilotstudie onderzochten Smith et al. (2013) het potentieel van laaggedoseerde naItrexon bij 14 kinderen in de leeftijd van 8 tot 17 jaar met matige tot ernstige ziekte van Crohn. Deelnemers kregen acht weken lang placebo of naItrexon (0,1 mg/kg), gevolgd door een open-label verlenging van de behandeling met naItrexon. naItrexon werd goed verdragen, zonder ernstige bijwerkingen. Aan het eind van het onderzoek bereikten 25% kinderen remissie en 67% toonden verbetering. Bovendien verbeterden de systemische en sociale levenskwaliteit aanzienlijk.

Deze resultaten geven aan dat naItrexon veilig en mogelijk effectief is bij kinderen met matige tot ernstige ziekte van Crohn [22]. Daarnaast voerden Smith et al. (2007) een open pilotstudie uit bij 17 patiënten met de ziekte van Crohn. De deelnemers kregen gedurende 12 weken dagelijks 4,5 mg naItrexon.

De onderzoekers vonden een significante vermindering in de activiteitsscores van de ziekte van Crohn (P=0,01) en een verbeterde kwaliteit van leven. 89%-patiënten reageerden op de behandeling en 67%-patiënten bereikten remissie (P<0,001). Er werden geen laboratoriumafwijkingen gerapporteerd en de meest voorkomende bijwerking was slaapstoornissen. Deze resultaten suggereren dat LDN een effectieve en veilige behandeling is voor de ziekte van Crohn, die verder onderzoek rechtvaardigt [23].

NaItrexon in lage dosis bij de behandeling van opioïdenafhankelijkheid en detoxificatie

De behandeling van opioïde afhankelijkheid en opioïde ontwenning is moeilijk en de huidige behandelingen resulteren vaak in aanzienlijke bijwerkingen en onvolledige symptoomverlichting. Onderzoek wijst uit dat LDN (low-dose naItrexone) een mogelijke therapie is om de ontgiftingsresultaten te verbeteren en herstel op lange termijn te ondersteunen.

Een onderzoek door Mannelli et al. (2012) onderzocht de effecten van de combinatie van zeer lage doses naItrexone (VLNTX) met clonidine bij de behandeling van opioïdontwenning. In een dubbelblind, gerandomiseerd onderzoek met 127 mensen die een 6-daagse methadonontwenning ondergingen, kregen de deelnemers VLNTX (.125 of .25 mg/dag) met clonidine (.1-.2 mg elke 6 uur) of placebo. De combinatie van VLNTX en clonidine verminderde de ontwenningsverschijnselen aanzienlijk en zorgde voor een betere voltooiing van de behandeling in vergelijking met placebo of clonidine alleen.

Patiënten meldden een verlichting van subjectieve ontwenningsverschijnselen en vertoonden hogere percentages van voltooiing van de detoxificatie, zonder significante bijwerkingen. Deze resultaten suggereren dat VLNTX in combinatie met clonidine de ontwenningsbehandeling bij opioïd-afhankelijke patiënten kan verbeteren [24]. Daarnaast voerden Mannelli et al. (2003) een pilotstudie uit bij vijf met methadon behandelde patiënten. Terwijl de methadondosis werd verlaagd, kregen ze zeer lage doses naItrexon, te beginnen met 0,125 mg en dagelijks oplopend gedurende zes dagen. Het ontgiftingsproces verliep soepel en alle patiënten stapten zonder noemenswaardige incidenten of ongemak over op de onderhoudsbehandeling met naItrexon.

De behandeling werd goed verdragen en patiënten ervoeren geen intense ontwenningsverschijnselen. Dit onderzoek suggereert dat zeer lage doses naItrexon een soepeler en comfortabeler ontgiftingsproces kunnen bevorderen, waardoor de intensiteit en duur van de ontwenning worden verminderd [25]. Daarnaast onderzochten Mannelli et al. (2011) ook het effect van zeer lage doses naItrexon op de ontgiftingsresultaten bij opioïd-afhankelijke patiënten die ook alcohol gebruikten. In een dubbelblind, gerandomiseerd onderzoek met 174 patiënten die 6-daagse detoxificatie met methadon ondergingen, werden zeer lage doses naItrexon (0,125 of 0,250 mg/dag) of placebo toegediend.

Probleemdrinkers die behandeld werden met zeer lage doses naItrexon vertoonden een significante vermindering van ontwenningsverschijnselen en minder vaak stoppen met drinken in vergelijking met placebo. Bovendien hervatten minder patiënten hun alcoholgebruik direct na ontslag uit het ziekenhuis. Lage doses naItrexon verminderden ook symptomen zoals angst, zweten, trillen, misselijkheid, buikkrampen en hunkering naar alcohol. Deze bevindingen suggereren dat zeer lage doses naItrexon de ontgiftingsresultaten kunnen verbeteren bij patiënten met gelijktijdige alcohol- en opioïdeverslaving [26]. Daarnaast voerden Mannelli et al. (2009) een gerandomiseerd dubbelblind onderzoek uit bij 96 patiënten die een klinische detoxificatie ondergingen.

Patiënten kregen ofwel een zeer lage dosis naItrexon (0,125 of 0,250 mg per dag) of een placebo, samen met een verlaging van de methadondosis. De interventie met een zeer lage dosis naItrexon verminderde ontwenningsverschijnselen en verminderde het drugsgebruik in de eerste 24 uur na ontslag uit het ziekenhuis in vergelijking met placebo. Daarnaast had de zeer laaggedoseerde naItrexongroep een hoger percentage negatieve opioïden- en cannabistests en een grotere betrokkenheid bij de poliklinische behandeling na een week [27]. In een ander onderzoek beoordeelden Mannelli et al. (2007) of het verlengen van de behandeling na de ontgifting met een lage dosis naItrexon de uitkomsten voor patiënten zou kunnen verbeteren. In een open-labelstudie met 435 patiënten werden twee poliklinische behandelingsopties aangeboden: verlengde behandeling met clonidine (CET) of verlengde behandeling met verbeterde dosering (EET) waarbij NTX (1-10 mg / dag) werd gecombineerd met CET. EET-patiënten vertoonden significant betere resultaten, waaronder langer verblijf in het programma, minder uitval, minder opioïdengebruik en betere therapietrouw bij langdurige ambulante behandeling.

Deze bevindingen suggereren dat een lage dosis naItrexon de resultaten na de ontgifting bij opioïd-afhankelijke patiënten aanzienlijk kan verbeteren [28]. Deze bevindingen wijzen op het potentieel van een lage dosis naItrexon voor de behandeling van opioïdenafhankelijkheid en het verbeteren van de uitkomsten van detoxificatie. Klinische onderzoeken en casusrapporten geven aan dat het de ontwenningsverschijnselen kan verminderen, de voltooiing van de behandeling kan verbeteren en het herstel na detoxificatie kan verbeteren met minimale bijwerkingen.

NaItrexon in lage dosis bij stoppen met roken en alcoholgebruik

Verslaving aan psychoactieve stoffen overwinnen en stoppen met roken zijn serieuze uitdagingen voor de gezondheid, vooral voor zware rokers en drugsverslaafden.

Recente studies hebben gekeken naar het gebruik van naItrexon in lage dosis (LDN) met andere therapieën om de werkzaamheid te verbeteren. In een onderzoek testten Ray et al. (2014) of het gebruik van varenicline (VAR) met een lage dosis naItrexon (L-NTX) helpt om het verlangen naar sigaretten en alcohol bij dwangmatige rokers te verminderen. Na een aanpassingsperiode van 9 dagen aan het medicijn en een pauze van 12 uur zonder nicotine werden 130 deelnemers getest. De groep die zowel VAR als L-NTX nam, had minder trek in sigaretten en alcohol en gebruikte minder van beide stoffen vergeleken met de andere groepen.

Dit suggereert dat de toevoeging van een lage dosis naItrexon zware rokers kan helpen om effectiever te stoppen met roken [29]. Verder onderzochten Roche et al. (2015) hoe varenicline, naItrexon in lage dosis, een combinatie van beide medicijnen en placebo het rookgedrag beïnvloedden bij 120 dwangmatige rokers. Na een aanpassingsperiode van 9 dagen met medicatie rookten ze hun eerste sigaret van de dag onder observatie. De groep die zowel VAR als L-NTX gebruikte, vertoonde verschillende rookpatronen, zoals langzamer en minder intensief roken, wat geassocieerd wordt met een hogere kans om te stoppen.

Deze bevindingen suggereren dat de combinatie van VAR en L-NTX de rookgewoonten kan veranderen, waardoor stoppen met roken gemakkelijker wordt [30]. Verder onderzochten Sushchyk et al. (2016) de effecten van de combinatie van levo-tetrahydropalmatine (l-THP) met een lage dosis naItrexon (LDN) om terugval in cocaïneverslaving te voorkomen. Met behulp van ratten ontdekten ze dat de combinatie het verlangen om cocaïne te zoeken effectiever verminderde dan l-THP alleen. Bovendien verminderde de combinatie de kalmerende effecten van l-THP en verhoogde het de niveaus van bepaalde chemische stoffen in de hersenen.

Deze bevindingen suggereren dat deze combinatie kan helpen om terugval in cocaïneverslaving te verminderen door meerdere systemen in de hersenen te beïnvloeden [31]. Deze bevindingen suggereren dat naItrexon in lage dosering waarschijnlijk werkt door opioïde receptoren te reguleren, de natuurlijke opioïde productie van het lichaam te verhogen en ontwenningsverschijnselen te verminderen. In combinatie met andere therapieën, zoals varenicline of levothyrohydropalmatine, kan LDN zich richten op meerdere routes die betrokken zijn bij verslaving en ontwenning, waardoor het totale effect van de behandeling wordt versterkt.

NaItrexon in lage dosis en multiple sclerose (kwaliteit van leven)

Studies hebben aangetoond dat een lage dosis naItrexon (LDN) de kwaliteit van leven en de stemming bij patiënten met multiple sclerose (MS) en andere aandoeningen aanzienlijk kan verbeteren. Cree et al. (2010) onderzochten het effect van het elke nacht innemen van 4,5 mg LDN op de kwaliteit van leven bij patiënten met multiple sclerose.

Ze voerden een onderzoek uit met 80 patiënten waarbij noch de patiënten noch de onderzoekers wisten wie LDN kreeg en wie placebo. Het onderzoek toonde aan dat LDN goed werd verdragen zonder ernstige bijwerkingen. Onder de 60 patiënten die het onderzoek voltooiden, waren er significante verbeteringen in de geestelijke gezondheid en kwaliteit van leven.

Deze bevindingen suggereren dat LDN de geestelijke gezondheidskwaliteit van leven kan verbeteren bij patiënten met multiple sclerose [32]. In een ander onderzoek onderzochten McLaughlin et al. (2022) of LDN zou kunnen helpen bij het beheersen van angst en depressie bij multiple sclerose patiënten tijdens de eerste maanden van de COVID-19 pandemie.

Ze onderzochten een kleine groep multiple sclerosepatiënten in centraal Pennsylvania over hun angst en depressie. De resultaten toonden aan dat patiënten die LDN gebruikten significant lagere angst- en depressiescores hadden in vergelijking met degenen die alleen de standaard ziekteverbeterende therapie gebruikten. Dit wijst erop dat LDN kan helpen om angst en depressie te verminderen. Deze bevindingen suggereren dat LDN een gunstige en veilige optie kan zijn voor het verbeteren van de geestelijke gezondheid bij patiënten met multiple sclerose, vooral in stressvolle tijden zoals de COVID-19 pandemie [33]. Verder voerden Gironi et al. (2008) een pilotstudie van zes maanden uit om de veiligheid en werkzaamheid van LDN te evalueren bij patiënten met primaire progressieve multiple sclerose (PPMS).

Het onderzoek toonde aan dat LDN over het algemeen veilig was en goed werd verdragen. In het bijzonder werden significante verbeteringen in spasticiteit waargenomen, met een toename in bèta-endorfinespiegels tegen het einde van het onderzoek. Hoewel er ook verbeteringen werden waargenomen op het gebied van pijn, vermoeidheid, depressie en levenskwaliteit, waren deze niet statistisch gedetailleerd.

Deze bevindingen suggereren dat LDN kan helpen bij het beheersen van de symptomen van primaire progressieve multiple sclerose [35]. In een casestudie werd een 62-jarige vrouw met multiple sclerose die chronische migraine had, behandeld met LDN. De dosis werd geleidelijk verhoogd tot 4,5 mg per nacht en het Wahls-protocol, een dieetplan dat is ontworpen om ontstekingen te verminderen en de gezondheid te verbeteren.

Na een maand meldde ze een significante vermindering in de frequentie, ernst en duur van migraine, evenals verbeteringen in de slaapkwaliteit, vermoeidheid, stemming en fysieke mobiliteit. Deze voordelen hielden aan gedurende 11 maanden van onafgebroken LDN-gebruik en naleving van het Wahls-protocol, op een korte onderbreking na. De patiënt beschreef de behandeling als "levensveranderend".

Deze casus suggereert dat de combinatie van LDN en het Wahls-protocol de symptomen van chronische migraine en de algehele kwaliteit van leven bij patiënten met multiple sclerose aanzienlijk kan verbeteren [36]. Deze bevindingen benadrukken het potentieel van LDN om de kwaliteit van leven en de stemming te verbeteren bij patiënten met multiple sclerose en andere aandoeningen.

NaItrexon in lage doses en depressieve stoornis

NaItrexon in lage doses kan depressieve symptomen helpen verminderen bij patiënten met depressieve stoornis die niet volledig reageren op dopaminerge antidepressiva.

In een studie onderzochten Mischoulon et al. (2017) of LDN patiënten (12 volwassenen) met een depressieve stoornis die niet volledig reageerden op de huidige antidepressiva kon helpen. Ze voerden een onderzoek uit met proefpersonen die willekeurig werden toegewezen om gedurende drie weken een van deze medicijnen of een placebo te ontvangen.

De resultaten toonden aan dat patiënten die naItrexon (tweemaal daags 1 mg) innamen significante verbeteringen hadden in depressiescores vergeleken met patiënten die placebo innamen. Deze resultaten suggereren dat LDN kan helpen bij het verminderen van depressieve symptomen bij patiënten met een depressieve stoornis die niet volledig reageren op dopaminerge antidepressiva [34].

NaItrexon in lage doses voor chronische vermoeidheid

Het chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS) is een slopende aandoening die wordt gekenmerkt door ernstige vermoeidheid, pijn en cognitieve beperkingen. Onderzoek suggereert dat een lage dosis naItrexon (LDN) een veelbelovende behandeling kan zijn voor CVS en soortgelijke aandoeningen.

In een reeks casusverslagen werden drie patiënten met langdurige CVS behandeld met LDN in doses variërend van 4 tot 12 mg per dag. De resultaten varieerden van patiënt tot patiënt. Eén patiënt ervoer een aanzienlijke verbetering van de algemene gezondheid, waaronder een aanzienlijke vermindering van vermoeidheid en pijn. Een andere patiënt ervoer een matige verbetering van sommige symptomen, terwijl een derde patiënt een minimale verbetering had.

Deze casusverslagen benadrukken dat LDN sommige patiënten met CVS aanzienlijk kan helpen, hoewel anderen er minder baat bij kunnen hebben [37]. Daarnaast werd in een retrospectieve cohortstudie de werkzaamheid van LDN onderzocht bij de behandeling van symptomen na COVID-19, waarbij LDN werd vergeleken met andere behandelingen, zoals amitriptyline en fysiotherapie, bij 108 patiënten van een post-COVID-19-kliniek.

Het onderzoek toonde aan dat patiënten die LDN gebruikten significant meer kans hadden op verbetering van hun vermoeidheid en pijn in vergelijking met degenen die alleen fysiotherapie kregen. Dit suggereert dat LDN een waardevolle behandelingsoptie kan zijn voor symptomen na COVID-19 [38]. Daarnaast werd in een pilotstudie een combinatie van LDN (4,5 mg/dag) en NAD+suppletie geëvalueerd bij 36 patiënten met aanhoudende vermoeidheid na COVID-19. Na 12 weken vertoonden de deelnemers significante verbeteringen in de kwaliteit van leven en verminderde vermoeidheid.

Ongeveer de helft van de deelnemers werd geclassificeerd als responder, met ten minste 20% verbetering in vermoeidheidsscores. De behandeling was over het algemeen veilig, met slechts milde bijwerkingen. Deze resultaten suggereren dat LDN in combinatie met NAD+ een effectieve behandeling kan zijn voor vermoeidheid na COVID-19 [39]. De resultaten van het onderzoek en de casusrapporten wijzen op het potentieel van naItrexon in lage dosis bij de behandeling van chronische vermoeidheid en verwante aandoeningen, waaronder het post-COVID-19-syndroom.

NaItrexon in lage dosis bij pijnbestrijding

Onderzoek toont het potentieel aan van een lage dosis naItrexon (LDN) bij het verlichten van verschillende soorten chronische pijn. In een onderzoek voerden Dieckmann et al. (2021) een retrospectief onderzoek uit om de effecten van LDN te evalueren bij 59 patiënten met refractaire neuropathische corneale pijn.

Ze werden minstens vier weken lang behandeld met 4,5 mg LDN voor het slapen gaan. De resultaten waren veelbelovend. Patiënten meldden een significante afname in pijnscores, waarbij de gemiddelde pijnscore met 49,22% daalde van 6,13 naar 3,23 (p < 0,001). Ook de kwaliteit van leven (QoL) verbeterde significant, van 5,84 naar 3,77 (p = 0,023). Veel voorkomende bijwerkingen waren echter onder andere levendige dromen, hoofdpijn en buikpijn. Deze resultaten suggereren dat LDN een effectieve en goed verdragen behandeling is voor NCP [40].

In een casestudy van Sturn en Collin (2016) kreeg een patiënt met chronische pijn die niet reageerde op conventionele behandelingen LDN voorgeschreven in een dosis van 3 mg per nacht. De patiënt ervoer binnen een paar weken een drastische vermindering van de pijnsymptomen, wat leidde tot een verbetering van het dagelijks functioneren en de algehele kwaliteit van leven. De behandeling werd goed verdragen, met slechts milde en voorbijgaande bijwerkingen zoals misselijkheid en levendige dromen [41]. Interessant is dat Srinivasan et al. (2021) een klinische studie uitvoerden waarin LDN werd vergeleken met amitriptyline bij de behandeling van pijnlijke diabetische neuropathie. Aan het onderzoek namen 67 deelnemers deel die willekeurig werden toegewezen om dagelijks 2 mg LDN of 10 mg amitriptyline te ontvangen. De resultaten toonden aan dat LDN een vergelijkbare pijnvermindering gaf als amitriptyline, maar met aanzienlijk minder bijwerkingen. Patiënten die LDN innamen ervoeren minder bijwerkingen, voornamelijk milde diarree, vergeleken met frequente slaperigheid in de amitriptyline groep.

Deze studie ondersteunt LDN als een veelbelovend alternatief voor de behandeling van pijnlijke diabetische neuropathie [42]. Ook Hota et al. (2016) presenteerden de casus van een 76-jarige man met diabetesgerelateerde neuropathische pijn die niet reageerde op conventionele behandelingen. De patiënt begon LDN te nemen, waarbij de dosis geleidelijk werd verhoogd tot 4 mg voor het slapen gaan. Binnen een paar weken meldde de patiënt een aanzienlijke verlichting van de pijn en daalde de pijnscore van 90% naar 5% op de visuele analoge schaal.

De patiënt ervaarde ook een verbeterde slaap en minder pijngerelateerde verstoringen van het dagelijks leven. Voorgestelde mechanismen van pijnverlichting door LDN zijn onder andere verhoogde productie van endogene opioïden en vermindering van pro-inflammatoire cytokinen [43]. Verder beschreven Chopra en Cooper (2013) twee gevallen van patiënten met complex regionaal pijnsyndroom (CRPS) bij wie LDN-behandeling resulteerde in significante verbetering. Beide patiënten hadden ernstige symptomen die niet reageerden op conventionele therapieën. Na het starten van LDN trad bij de ene patiënt remissie op van dystonische spasmen, terwijl bij de andere een significante verbetering van de vaste dystonie optrad.

Het vermogen van LDN om de Toll-like receptor 4 pathway te antagoneren en geactiveerde microglia te dempen heeft waarschijnlijk bijgedragen aan deze resultaten. Deze gevallen suggereren dat LDN een veelbelovende therapeutische optie kan zijn voor CRPS, met name voor patiënten met symptomen die refractair zijn voor traditionele therapieën [44].

NaItrexon in lage dosis bij de behandeling van het brandende-mondsyndroom

Het Burning Mouth Syndrome (BMS) wordt gedefinieerd als een chronisch intraoraal branderig gevoel zonder aanwijsbare lokale of systemische oorzaak.

Patiënten ervaren vaak aanhoudende pijn, een branderig gevoel, droogheid en ongemak in de mond, wat hun levenskwaliteit aanzienlijk beïnvloedt. De huidige behandelingsmogelijkheden voor BMS leveren vaak onbevredigende resultaten op. Recente casusverslagen hebben de potentiële werkzaamheid van naItrexon (LDN) in lage dosis onderzocht als nieuwe behandeloptie voor BMS. In een casusverslag van Sangalla en Miller (2023) werd een 62-jarige vrouw met een 3-jarige geschiedenis van pijn in de baktong en meerdere comorbiditeiten, waaronder fibromyalgie, prikkelbare darmsyndroom (IBS), hoofdpijn en interstitiële cystitis, behandeld met een lage dosis naItrexon (LDN). Ze kreeg een protocol voor een droge mond voorgeschreven en LDN in een dosis van 3 mg. Na een maand behandeling meldde de patiënte een afname van 50% van de BMS-pijn, zonder pijn bij het ontwaken. Na twee maanden was de wijdverspreide pijn als gevolg van chronische aandoeningen verminderd met 50% en was de hoofdpijn verdwenen. Na zes maanden, waarbij de LDN-dosis werd aangepast naar 4,5 mg, bleef de patiënt 50% reductie houden in wijdverspreide pijn en BMS pijnintensiteit op 2/10, zonder gerapporteerde bijwerkingen.

Deze bevindingen suggereren dat LDN een haalbare en effectieve behandelingsoptie kan zijn voor BMS, met name bij patiënten die refractair zijn voor conventionele behandelingen [45]. Op dezelfde manier presenteerden Neuman en Chadwick (2021) het geval van een vrouw in haar zevende levensjaar die al bijna tien jaar leed aan BMS die refractair was voor conventionele behandeling. De patiënte ervoer ernstige, aanhoudende brandende pijn die haar levenskwaliteit aanzienlijk beïnvloedde.

Ze werd behandeld met een lage dosis naItrexon (LDN) en rapporteerde een significante afname van de pijnintensiteit na het starten van de LDN-therapie, waardoor haar algehele kwaliteit van leven aanzienlijk verbeterde [46]. Al met al suggereren deze casusverslagen dat een lage dosis naItrexon een effectieve behandeloptie kan zijn voor patiënten met het brandende-mondsyndroom, vooral voor patiënten die geen verlichting hebben gevonden met traditionele therapieën.

Low-dose naItrexon (LDN) bij de behandeling van kanker (dierstudies)

Talrijke onderzoeken hebben de positieve effecten aangetoond van een lage dosis naItrexon bij de behandeling van verschillende vormen van kanker. Door de immuunrespons te moduleren en de proliferatie van tumorcellen direct te remmen, biedt LDN een veelbelovende therapeutische aanpak met minder bijwerkingen dan traditionele chemotherapie.

In een preklinische studie werd getest of naItrexone, een opioïde antagonist, de groei van eierstokkankercellen kan beïnvloeden. De studie onderzocht de effecten van naItrexone alleen en in combinatie met standaard kankertherapieën, zoals taxol en cisplatine, op eierstokkankercellen in weefselkweek en bij muizen met eierstokkentumoren.

In weefselkweek verminderde naItrexon de DNA-synthese en celreplicatie in eierstokkankercellen. In combinatie met taxol of cisplatine versterkte naItrexon de antitumoreffecten van deze geneesmiddelen. Bij muizen remde behandeling met lage doses naItrexon (LDN) de progressie van tumoren door de DNA-synthese en angiogenese te verminderen zonder de celoverleving te beïnvloeden.

De combinatie van LDN met cisplatine, maar niet met taxol, remde de tumorgroei verder en verminderde cisplatine-gerelateerde toxiciteiten zoals gewichtsverlies. Behandeling met LDN verhoogde ook de expressie van opioïde groeifactor (OGF) en zijn receptor, die een antiproliferatieve werking hebben op ovariumkankercellen [47].

Op dezelfde manier werd in een onderzoek naar colorectale kanker (CRC) de mechanismen onderzocht waarmee LDN de progressie van tumoren remt. In het onderzoek werden muizen behandeld met LDN en werden de resultaten vergeleken met een controlegroep. Behandeling met LDN verhoogde de expressie van macrofaagmarkers en fenotypische M1-macrofaagmarkers, wat duidt op een verbeterde immuunrespons.

LDN verhoogde ook de niveaus van apoptosegerelateerde factoren en verlaagde de niveaus van anti-apoptotische factoren, wat leidde tot meer apoptose van tumorcellen en een kleinere tumorgrootte. Deze bevindingen suggereren dat LDN M1-achtige macrofaagactivering bevordert en tumorcelapoptose induceert via specifieke signaalwegen [48]. Deze bevindingen geven aan dat LDN een aanzienlijk potentieel heeft bij de behandeling van verschillende vormen van kanker.

NaItrexon in lage dosis bij de behandeling van het syndroom van Sjogren

Het syndroom van Sjogren is een chronische auto-immuunziekte die wordt gekenmerkt door ontsteking van de lacrimale en speekselklieren, wat leidt tot droge ogen en een droge mond. Patiënten hebben vaak last van ernstige vermoeidheid en pijn aan het bewegingsapparaat, die met de bestaande behandelingen moeilijk onder controle te houden zijn.

Recente casusverslagen suggereren dat naItrexon in lage dosis (LDN) een veelbelovende nieuwe behandeling voor deze aandoening kan zijn. In een casusverslag van Zashin (2019) werd bij een 47-jarige vrouw met langdurige symptomen van droge ogen, droge mond, gewrichtspijn en vermoeidheid de diagnose syndroom van Sjogren gesteld op basis van verhoogde ontstekingsmarkers en positieve reumafactor. Ze reageerde niet op standaardtherapieën.

Na het voorschrijven van LDN ervoer de patiënte een aanzienlijke verbetering van haar symptomen. Droogheid, gewrichtspijn en vermoeidheid verminderden aanzienlijk, waardoor haar algehele kwaliteit van leven sterk verbeterde. Dit geval benadrukt de potentiële voordelen van LDN bij de behandeling van het syndroom van Sjogren, met name bij patiënten die niet reageren op conventionele behandelingen [49]. In een ander rapport beschreef Zashin (2020) nog twee gevallen van patiënten met het syndroom van Sjogren die goed reageerden op LDN-therapie.

Het eerste geval betrof een 24-jarige vrouw met gedocumenteerde SS, met droge ogen, droge mond, gewrichtspijn, vermoeidheid en hoofdpijn. Ze vertoonde een significante klinische verbetering van alle symptomen na het starten van LDN. Het tweede geval betrof een 66-jarige vrouw met gedocumenteerde SS, die symptomen had. Ook zij reageerde positief op LDN-therapie, met een duidelijke verbetering van de gewrichtssymptomen [50]. Alles bij elkaar suggereren deze casusbeschrijvingen dat LDN een effectieve behandeling kan zijn voor het syndroom van Sjogren, met name bij het verlichten van vermoeidheid en pijn aan het bewegingsapparaat.

NaItrexon in lage dosis bij de behandeling van het stijf-lichaamssyndroom

Het syndroom van de stijve persoon (SPS) is een zeldzame neurologische aandoening die wordt gekenmerkt door ernstige spierstijfheid en pijnlijke spasmen, vaak veroorzaakt door prikkels zoals geluid of aanraking. Er wordt gedacht dat een auto-immuuncomponent bijdraagt aan deze aandoening.

Een casestudie (Zappaterra et al., 2020) bij een 59-jarige vrouw met SPS toonde een significante verbetering van de symptomen na zes weken LDN-therapie. De patiënt ervoer een vermindering van pijn, angst, depressie, agorafobie en spierspanning. Deze verbetering hield 12 maanden aan, waardoor de levenskwaliteit van de patiënt aanzienlijk verbeterde. Deze casus suggereert dat LDN een waardevolle behandelingsoptie kan zijn voor SPS, wat verder onderzoek rechtvaardigt om de voordelen en mechanismen op lange termijn te onderzoeken [51].

NaItrexon in lage dosis bij de behandeling van traumagerelateerde dissociatieve stoornissen

Lage dosis naItrexon (LDN) is onderzocht op zijn potentieel om dissociatieve symptomen bij traumagerelateerde aandoeningen te behandelen. In een klinische studie (Pape & Wöller, 2015) met 15 patiënten rapporteerden degenen die werden behandeld met LDN in doses van 2 tot 6 mg/dag onmiddellijke en aanhoudende positieve effecten.

De behandeling leidde tot een helderder waarneming, een betere inschatting van de werkelijkheid, een betere waarneming van lichaam en emoties en een betere zelfregulatie. Deze voordelen werden bereikt met zeer weinig bijwerkingen, waardoor LDN een veelbelovende behandeling is voor complexe posttraumatische stressstoornis (PTSS) en dissociatieve stoornissen. De resultaten suggereren dat LDN de geestelijke gezondheid en het welzijn kan verbeteren door dissociatie te verminderen [52].

NaItrexon in lage dosis voor autistische kinderen

Bouvard et al. (1995) evalueerden het effect van lage doses naItrexon (NTX) bij kinderen met autisme gedurende een behandelingsperiode van een maand. In deze dubbelblinde studie kregen autistische kinderen ofwel naItrexone in een lage dosis van 0,5 mg/kg per dag ofwel placebo.

Het onderzoek beoordeelde zowel klinische resultaten als biochemische markers, waaronder niveaus van bèta-endorfine, adrenocorticotroop hormoon (ACTH), noradrenaline, arginine-vasopressine en serotonine. De resultaten wezen op een matige klinische verbetering in zowel de laaggedoseerde naItrexon- als de placebogroep, waarbij iets betere algemene resultaten werden waargenomen in de laaggedoseerde naItrexongroep.

Het is opmerkelijk dat de kinderen die het beste reageerden op de behandeling met naItrexon een significante normalisatie vertoonden van verhoogde chemische plasmaparameters, met name in termen van C-terminale niveaus van bèta-endorfine en serotonine. Deze resultaten suggereren dat een lage dosis naItrexon gunstig is voor een subgroep van kinderen met autisme, met name kinderen met specifieke plasma-afwijkingen die verband houden met het pro-opiomelanocortinesysteem [53].

NaItrexon in lage dosis en endorfinespiegels: een mogelijk mechanisme

Studies hebben aangetoond dat naItrexon in lage doses een significant effect heeft op β-endorfine niveaus in het lichaam. β-endorfine is een natuurlijke pijnstiller die door ons lichaam wordt geproduceerd en een rol speelt bij het reguleren van pijn, immuunrespons en algeheel welzijn.

Verschillende onderzoeken suggereren dat LDN werkt door opioïde receptoren te stimuleren om β-endorfine vrij te geven, een chemische stof die helpt ontstekingen in balans te brengen en een wisselwerking heeft met opioïde groeifactor (OGF) en zijn receptor (OGFr). Een recente studie van Kumari et al. (2023) toonde aan dat LDN een beschermend of regeneratief effect heeft op de hersenen na hypoxie-ischemie door de β-endorfine- en OGF-spiegels te verhogen [54].

Muizen met en zonder diabetes werden behandeld met LDN na inductie van hypoxie-ischemie. LDN werd op een bepaald tijdstip toegediend en vergeleken met een controlebehandeling (zoutoplossing met fosfaatbuffer). De resultaten toonden aan dat LDN de bloedspiegels van β-endorfine en OGF verhoogde en de diabetische muizen hielp om beter te herstellen in vergelijking met muizen die werden behandeld met de controlevloeistof. Dit suggereert dat LDN een beschermend of regeneratief effect heeft op de hersenen na hypoxie-ischemie.

In een andere studie vonden onderzoekers abnormale patronen van β-endorfinespiegels, waarbij sommige extreem hoge niveaus vertoonden, bij 47% opiaatafhankelijke patiënten [55]. LDN leidt tot een verhoging van de bloedspiegels van β-endorfine, wat een van de manieren kan zijn waarop het helpt bij aandoeningen zoals chronische pijn en auto-immuunziekten door de natuurlijke pijnstillende en ontstekingsremmende mechanismen van het lichaam te versterken.

Verder toonde een onderzoek bij adolescenten die waren opgenomen voor boulimia nervosa een vermindering van de drang tot overeten na toediening van de opioïde receptorantagonist naItrexon [56]. Het is opmerkelijk dat er een toename was van de plasma β-endorfinespiegel in de baseline tijdens de behandeling met naItrexon. Dit suggereert dat naItrexon de afgifte van β-endorfine stimuleert, wat kan helpen om de dwangmatige drang tot overeten te verminderen.

Conclusies

Lage dosis naItrexon (LDN) biedt aanzienlijke therapeutische voordelen voor een verscheidenheid aan aandoeningen. Mensen met fibromyalgie, chronische pijn en auto-immuunziekten hebben bijvoorbeeld symptoomverlichting en aanzienlijke verbeteringen in de kwaliteit van leven ervaren met een lage dosis naItrexon.

Daarnaast heeft LDN bewezen effectief te zijn bij de behandeling van huidaandoeningen zoals psoriasis, eczeem en lichen planus vanwege de ontstekingsremmende eigenschappen. In het geval van verslavingsbehandeling wordt LDN effectief gebruikt om te helpen bij het afkicken van opioïden en om herstel op de lange termijn te bevorderen, en het helpt zelfs om hunkering naar en ontwenningsverschijnselen van alcohol en nicotine te verminderen.

Het is ook veelbelovend in de geestelijke gezondheidszorg, vooral bij het verminderen van symptomen van depressie in gevallen van behandelingsresistente depressie. Daarnaast is aangetoond dat LDN de resultaten verbetert bij patiënten met multiple sclerose, chronisch vermoeidheidssyndroom en zelfs het brandende-mond-syndroom, waar andere behandelingen vaak falen.

Bovendien suggereren voorlopige dierstudies dat LDN een rol kan spelen in de oncologie door de tumorgroei te remmen en de werkzaamheid van traditionele kankertherapieën te verbeteren. In het algemeen onderscheidt LDN zich als een goedkope, goed verdragen en veelzijdige behandelingsoptie die het potentieel heeft om een revolutie teweeg te brengen in de behandeling van complexe, chronische aandoeningen in verschillende specialismen.

Disclaimer

Dit artikel is geschreven om voorlichting te geven en mensen bewust te maken van de besproken stof. Het is belangrijk op te merken dat de besproken stof een stof is en geen specifiek product. De informatie in de tekst is gebaseerd op beschikbare wetenschappelijke studies en is niet bedoeld als medisch advies of om zelfmedicatie te promoten. De lezer wordt geadviseerd om een gekwalificeerde gezondheidsprofessional te raadplegen voor alle beslissingen over gezondheid en behandeling.

Links

1. Younger J, Noor N, McCue R, Mackey S. Low-dose naItrexone for the treatment of fibromyalgia: findings of a small, randomized, double-blind, placebo-controlled, counterbalanced, crossover trial assessing daily pain levels. Artritis Rheum. 2013 Feb;65(2):529-38. doi: 10.1002/art.37734. PMID: 23359310. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/23359310/
2. Bruun-Plesner K, Blichfeldt-Eckhardt MR, Vaegter HB, Lauridsen JT, Amris K, Toft P. Low-Dose naItrexone for the Treatment of Fibromyalgia: Investigation of Dose-Response Relationships. Pain Med. 2020 Oct 1;21(10):2253-2261. doi: 10.1093/pm/pnaa001. PMID: 32068870. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/32068870/
3. Paula TMH, Castro MS, Medeiros LF, Paludo RH, Couto FF, Costa TRD, Fortes JP, Salbego MO, Behnck GS, Moura TAM, Tarouco ML, Caumo W, Souza A. Association of low-dose naItrexone and transcranial direct current stimulation in fibromyalgia: a randomized, double-blinded, parallel clinical trial. Braz J Anesthesiol. 2023 Jul-Aug;73(4):409-417. doi: 10.1016/j.bjane.2022.08.003. epub 2022 Aug 18. PMID: 35988815; PMCID: PMC10362456. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/35988815/
4. Jongere J, Mackey S. Fibromyalgiesymptomen worden verminderd door een lage dosis naItrexon: een pilotstudie. Pain Med. 2009 May-Jun;10(4):663-72. doi: 10.1111/j.1526-4637.2009.00613.x. Epub 2009 Apr 22. PMID: 19453963; PMCID: PMC2891387. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/19453963/
5. Raknes G, Småbrekke L. Low-dose naItrekson: Effecten op medicatie bij reumatoïde en seropositieve artritis. A nationwide register-based controlled quasi-experimental before-after study. PLoS One. 2019 Feb 14;14(2):e0212460. doi: 10.1371/journal.pone.0212460. erratum in: PLoS One. 2019 Oct 1;14(10):e0223545. PMID: 30763385; PMCID: PMC6375629. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/30763385/
6. Khan S, Ghafoor R, Kaleem S. Werkzaamheid van lage dosis naItrexon bij psoriasis. J Coll Physicians Surg Pak. 2020 Jun;30(6):579-583. doi: 10.29271/jcpsp.2020.06.579. PMID: 32703340. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/32703340/
7. Weinstock LB, Cottel J, Aldridge L, Egeberg A. Low-dose naItrexon Therapy for Psoriasis. Int J Pharm Compd. 2020 Mar-Apr;24(2):94-96. PMID: 32196470. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/32196470/
8. Muller G, Grieshaber R, Talley JF, Riepl M, Fellows D. Compounded low-dose naItrexone for the Treatment of Guttate Psoriasis: A Case Report. Int J Pharm Compd. 2018 Jul-Aug;22(4):270-278. PMID: 30021181. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/30021181/
9. Beltran Monasterio EP. Low-dose naItrexone: An Alternative Treatment for Erythrodermic Psoriasis. Cureus. 2019 Jan 23;11(1):e3943. doi: 10.7759/cureus.3943. PMID: 30937241; PMCID: PMC6433456. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/30937241/
10. Bridgman, A. C., & Kirchhof, M. G. (2018). Behandeling van psoriasis vulgaris met behulp van een lage dosis naItrexon. JAAD gevalsverslagen, 4(8), 827-829. https://doi.org/10.1016/j.jdcr.2018.06.001 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6143714/
11. Timoney L, Bunker CB. Prurigo excoriée behandeld met lage dosis naItrexon. BMJ Case Rep. 2021 Nov 19;14(11):e243773. doi: 10.1136/bcr-2021-243773. PMID: 34799388; PMCID: PMC8606756. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/34799388/
12. Ibrahim O, Hogan SR, Vij A, Fernandez AP. Low-Dose naItrexone Treatment of Familial Benign Pemphigus (Hailey-Hailey Disease). JAMA Dermatol. 2017 Oct 1;153(10):1015-1017. doi: 10.1001/jamadermatol.2017.2445. PMID: 28768314; PMCID: PMC5817587. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/28768314/
13. Albers LN, Arbiser JL, Feldman RJ. Behandeling van de ziekte van Hailey-Hailey met een lage dosis naItrexon. JAMA Dermatol. 2017 Oct 1;153(10):1018-1020. doi: 10.1001/jamadermatol.2017.2446. erratum in: JAMA Dermatol. 2017 Oct 1;153(10):1072. PMID: 28768313; PMCID: PMC5817589. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/28768313/
14. Strazzulla LC, Avila L, Lo Sicco K, Shapiro J. Novel Treatment Using Low-Dose naItrexone for Lichen Planopilaris. J Drugs Dermatol. 2017 Nov 1;16(11):1140-1142. PMID: 29141063. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/29141063/
15. Costa, T., Rebelo, C., Marques Pinto, G., & Duarte, B. (2023). Combinatie van naItrexon en isotretinoïne voor de behandeling van de ziekte van Darier. Cureus, 15(1), e33321. https://doi.org/10.7759/cureus.33321 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9894633/
16. LaMonica, L. C., Lang-Houser, M., Bresler, S. C., & Mervak, J. E. (2023). Low-dose naItrexone as treatment for epidermolysis bullosa pruriginosa-associated refractory pruritus. JAAD gevalsverslagen, 38, 82-85. https://doi.org/10.1016/j.jdcr.2023.06.012 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC10339115/
17. Weinstock, L. B., Myers, T. L., & Shetty, A. (2017). Low-dose naItrexon voor de behandeling van sarcoïdose. Sarcoïdose, vasculitis en diffuse longaandoeningen : officieel tijdschrift van WASOG, 34(2), 184-187. https://doi.org/10.36141/svdld.v34i2.5303 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC7170144/
18. Frech, T., Novak, K., Revelo, M.P., Murtaugh, M., Markewitz, B., Hatton, N., Scholand, M.B., Frech, E., Markewitz, D., & Sawitzke, A.D. (2011). Low-dose naItrexon voor pruritus bij systemische sclerose. Internationaal tijdschrift voor reumatologie, 2011, 804296. https://doi.org/10.1155/2011/804296 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3171757/
19. Lie MRKL, van der Giessen J, Fuhler GM, de Lima A, Peppelenbosch MP, van der Ent C, van der Woude CJ. Low-dose naItrexone for induction of remission in inflammatory bowel disease patients. J Transl Med. 2018 Mar 9;16(1):55. doi: 10.1186/s12967-018-1427-5. PMID: 29523156; PMCID: PMC5845217. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/29523156/
20. Kariv R, Tiomny E, Grenshpon R, Dekel R, Waisman G, Ringel Y, Halpern Z. Low-dose naItrexone for the treatment of irritable bowel syndrome: a pilot study. Dig Dis Sci. 2006 Dec;51(12):2128-33. doi: 10.1007/s10620-006-9289-8. Epub 2006 Nov 1. PMID: 17080248. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/17080248/
21. Raknes G, Simonsen P, Småbrekke L. The Effect of Low-Dose naItrexone on Medication in Inflammatory Bowel Disease: a Quasi Experimental Before-and-After Prescription Database Study. J Crohns Colitis. 2018 May 25;12(6):677-686. doi: 10.1093/ecco-jcc/jjy008. Erratum in: J Crohns Colitis. 2019 Dec 10;13(12):1588-1589. PMID: 29385430; PMCID: PMC5972567. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/29385430/
22. Smith JP, Field D, Bingaman SI, Evans R, Mauger DT. Safety and tolerability of low-dose naItrexone therapy in children with moderate to severe Crohn's disease: a pilot study. J Clin Gastroenterol. 2013 Apr;47(4):339-45. doi: 10.1097/MCG.0b013e3182702f2b. PMID: 23188075; PMCID: PMC3586944. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/23188075/
23. Smith JP, Stock H, Bingaman S, Mauger D, Rogosnitzky M, Zagon IS. Low-dose naItrexon therapy improves active Crohn's disease. Am J Gastroenterol. 2007 Apr;102(4):820-8. doi: 10.1111/j.1572-0241.2007.01045.x. Epub 2007 Jan 11. PMID: 17222320. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/17222320/
24. Mannelli P, Peindl K, Wu LT, Patkar AA, Gorelick DA. The combination very low-dose naItrexone-clonidine in the management of opioid withdrawal. Am J Drug Alcohol Abuse. 2012 May;38(3):200-5. doi: 10.3109/00952990.2011.644003. epub 2012 Jan 10. PMID: 22233189; PMCID: PMC3578306. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/22233189/
25. Mannelli P, Gottheil E, Buonanno A, De Risio S. Use of very low-dose naItrexone during opiate detoxification. J Addict Dis. 2003;22(2):63-70. doi: 10.1300/J069v22n02_05. PMID: 12703669. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/12703669/
26. Mannelli P, Peindl K, Patkar AA, Wu LT, Tharwani HM, Gorelick DA. Problem drinking and low-dose naItrexone-assisted opioid detoxification. J Stud Alcohol Drugs. 2011 May;72(3):507-13. doi: 10.15288/jsad.2011.72.507. PMID: 21513688; PMCID: PMC3084365. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/21513688/
27. Mannelli P, Patkar AA, Peindl K, Gottheil E, Wu LT, Gorelick DA. Early outcomes following low-dose naItrexone enhancement of opioid detoxification. Am J Addict. 2009 Mar-Apr;18(2):109-16. doi: 10.1080/10550490902772785. PMID: 19283561; PMCID: PMC3190236. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/19283561/
28. Mannelli P, Patkar AA, Peindl K, Murray HW, Wu LT, Hubbard R. Effectiveness of low-dose naItrexone in the post-detoxification treatment of opioid dependence. J Clin Psychopharmacol. 2007 Oct;27(5):468-74. doi: 10.1097/jcp.0b013e31814e5e9d. PMID: 17873678. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/17873678/
29. Ray LA, Courtney KE, Ghahremani DG, Miotto K, Brody A, London ED. Varenicline, low-dose naItrexone, and their combination for heavy-drinking smokers: human laboratory findings. Psychopharmacology (Berl). 2014 Oct;231(19):3843-53. doi: 10.1007/s00213-014-3519-0. Epub 2014 Apr 15. PMID: 24733235; PMCID: PMC4161630. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/24733235/
30. Roche DJ, Bujarski S, Hartwell E, Green R, Ray LA. Combined varenicline and naItrexone treatment reduces smoking topography intensity in heavy-drinking smokers. Pharmacol Biochem Behav. 2015 Jul;134:92-8. doi: 10.1016/j.pbb.2015.04.013. epub 2015 Apr 28. PMID: 25933795; PMCID: PMC4457679. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/25933795/
31. Sushchyk S, Xi ZX, Wang JB. Combination of Levo-Tetrahydropalmatine and Low Dose naItrexone: A Promising Treatment for Prevention of Cocaine Relapse. J Pharmacol Exp Ther. 2016 May;357(2):248-57. doi: 10.1124/jpet.115.229542. epub 2016 Feb 22. PMID: 26903543; PMCID: PMC4851325. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/26903543/
32. Cree BA, Kornyeyeva E, Goodin DS. Pilot trial of low-dose naItrexone and quality of life in multiple sclerosis. Ann Neurol. 2010 Aug;68(2):145-50. doi: 10.1002/ana.22006. PMID: 20695007. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/20695007/
33. McLaughlin PJ, Odom LB, Arnett PA, Orehek S, Thomas GA, Zagon IS. Low-dose naItrexone reduced anxiety in persons with multiple sclerosis during the COVID-19 pandemic. Int Immunopharmacol. 2022 Dec;113(Pt B):109438. doi: 10.1016/j.intimp.2022.109438. epub 2022 Nov 9. PMID: 36379151; PMCID: PMC9643313. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/36379151/
34. Mischoulon D, Hylek L, Yeung AS, Clain AJ, Baer L, Cusin C, Ionescu DF, Alpert JE, Soskin DP, Fava M. Randomized, proof-of-concept trial of low-dose naItrexone for patients with breakthrough symptoms of major depressive disorder on antidepressants. J Affect Disord. 2017 Jan 15;208:6-14. doi: 10.1016/j.jad.2016.08.029. epub 2016 Oct 1. Erratum in: J Affect Disord. 2017 Oct 27;227:198. PMID: 27736689. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/27736689/
35. Gironi M, Martinelli-Boneschi F, Sacerdote P, Solaro C, Zaffaroni M, Cavarretta R, Moiola L, Bucello S, Radaelli M, Pilato V, Rodegher M, Cursi M, Franchi S, Martinelli V, Nemni R, Comi G, Martino G. A pilot trial of low-dose naItrexone in primary progressive multiple sclerosis. Mult Scler. 2008 Sep;14(8):1076-83. doi: 10.1177/1352458508095828. PMID: 18728058. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/18728058/
36. Codino, H., & Hardin, A. (2021). Low Dose naItrexone in Conjunction With the Wahls Protocol to Reduce the Frequency of Chronic Migraines in a Patient With Multiple Sclerosis: A Case Study. Integrale geneeskunde (Encinitas, Californië)., 20(3), 30-34. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8325503/
37. Bolton MJ, Chapman BP, Van Marwijk H. Low-dose naItrexon als behandeling voor het chronisch vermoeidheidssyndroom. BMJ Case Rep. 2020 Jan 6;13(1):e232502. doi: 10.1136/bcr-2019-232502. PMID: 31911410; PMCID: PMC6954765. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/31911410/
38. Tamariz L, Bast E, Klimas N, Palacio A. Low-dose naItrexone Improves post-COVID-19 condition Symptoms. Clin Ther. 2024 Mar;46(3):e101-e106. doi: 10.1016/j.clinthera.2023.12.009. epub 2024 Jan 23. PMID: 38267326. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/38267326/
39. Isman, A., Nyquist, A., Strecker, B., Harinath, G., Lee, V., Zhang, X., & Zalzala, S. (2024). Low-dose naItrexon en NAD+ voor de behandeling van patiënten met aanhoudende vermoeidheidssymptomen na COVID-19. Hersenen, gedrag & immuniteit - gezondheid, 36, 100733. https://doi.org/10.1016/j.bbih.2024.100733
40. Dieckmann G, Ozmen MC, Cox SM, Engert RC, Hamrah P. Low-dose naItrexone is effective and well-tolerated for modulating symptoms in patients with neuropathic corneal pain. Ocul Surf. 2021 Apr;20:33-38. doi: 10.1016/j.jtos.2020.12.003. epub 2021 Jan 12. PMID: 33450415; PMCID: PMC9009761. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/33450415/
41. Sturn KM, Collin M. Low-Dose naItrexone: A New Therapy Option for Complex Regional Pain Syndrome Type I Patients. Int J Pharm Compd. 2016 May-Jun;20(3):197-201. PMID: 28333660. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/28333660/
42. Srinivasan A, Dutta P, Bansal D, Chakrabarti A, Bhansali AK, Hota D. Efficacy and safety of low-dose naItrexone in painful diabetic neuropathy: A randomized, double-blind, active-control, crossover clinical trial. J Diabetes. 2021 Oct;13(10):770-778. doi: 10.1111/1753-0407.13202. epub 2021 Jun 1. PMID: 34014028. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/34014028/
43. Hota D, Srinivasan A, Dutta P, Bhansali A, Chakrabarti A. Off-Label, Low-Dose naItrexone for Refractory Painful Diabetic Neuropathy. Pain Med. 2016 Apr;17(4):790-1. doi: 10.1093/pm/pnv009. Epub 2015 Dec 7. PMID: 26814245. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/26814245/
44. Chopra P, Cooper MS. Behandeling van Complex Regionaal Pijn Syndroom (CRPS) met lage dosis naItrexon (LDN). J Neuroimmune Pharmacol. 2013 Jun;8(3):470-6. doi: 10.1007/s11481-013-9451-y. Epub 2013 Apr 2. PMID: 23546884; PMCID: PMC3661907. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/23546884/
45. Sangalli L, Miller CS. NaItrexon in lage dosis voor de behandeling van het brandende-mondsyndroom. Oral Surg Oral Med Oral Pathol Oral Radiol. 2023 Apr;135(4):e83-e88. doi: 10.1016/j.oooo.2022.04.048. epub 2022 Apr 30. PMID: 35851249. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/35851249/
46. Neuman DL, Chadwick AL. Gebruik van laaggedoseerd naItrexon voor het Burning Mouth-syndroom: een casusverslag. A Pract. 2021 May 17;15(5):e01475. doi: 10.1213/XAA.0000000000001475. PMID: 33999864; PMCID: PMC8311810. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/33999864/
47. Donahue RN, McLaughlin PJ, Zagon IS. Low-dose naItrexone suppresss ovarian cancer and exhibits enhanced inhibition in combination with cisplatin. Exp Biol Med (Maywood). 2011 Jul;236(7):883-95. doi: 10.1258/ebm.2011.011096. epub 2011 Jun 17. PMID: 21685240. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/21685240/
48. Ma M, Wang X, Liu N, Shan F, Feng Y. Low-dose naItrexone inhibits colorectal cancer progression and promotes apoptosis by increasing M1-type macrophages and activating the Bax/Bcl-2/caspase-3/PARP pathway. Int Immunopharmacol. 2020 Jun;83:106388. doi: 10.1016/j.intimp.2020.106388. epub 2020 Mar 11. PMID: 32171145. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/32171145/
49. Zashin S. Het syndroom van Sjogren: klinische voordelen van naItrexontherapie met lage dosis. Cureus. 2019 Mar 11;11(3):e4225. doi: 10.7759/cureus.4225. PMID: 31123647; PMCID: PMC6510571. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/31123647/
50. Zashin S. Het syndroom van Sjogren en de klinische voordelen van laaggedoseerde naItrexontherapie: aanvullende casusverslagen. Cureus. 2020 Jul 1;12(7):e8948. doi: 10.7759/cureus.8948. PMID: 32765993; PMCID: PMC7398709. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/32765993/
51. Zappaterra M, Shouse E, Levine RL. Low-Dose naItrexone vermindert symptomen bij het Stiff-Person Syndrome. Med Hypotheses. 2020 Apr;137:109546. doi: 10.1016/j.mehy.2019.109546. epub 2020 Jan 2. PMID: 31954293. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/31954293/
52. Pape W, Wöller W. Niedrig dosiertes naItrekson in der Behandlung dissoziativer Symptome. Nervenarzt. 2015 Mar;86(3):346-51. Duits. doi: 10.1007/s00115-014-4015-9. PMID: 25421416. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/25421416/
53. Bouvard MP, Leboyer M, Launay JM, Recasens C, Plumet MH, Waller-Perotte D, Tabuteau F, Bondoux D, Dugas M, Lensing P, et al. Low-dose naItrexone effects on plasma chemistries and clinical symptoms in autism: a double-blind, placebo-controlled study. Psychiatry Res. 1995 Oct 16;58(3):191-201. doi: 10.1016/0165-1781(95)02601-r. PMID: 8570775. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/8570775/
54. Kumari R, Kareem ZY, McLaughlin PJ. Acute Low Dose naItrexone Increases β-Endorphin and Promotes Neuronal Recovery Following Hypoxia-Ischemic Stroke in Type-2 Diabetic Mice. Neurochem Res. 2023 Sep;48(9):2835-2846. doi: 10.1007/s11064-023-03938-4. Epub 2023 May 11. PMID: 37166576.
55. Kosten, T.R., Kreek, M.J., Ragunath, J. and Kleber, H.D., 1986. a preliminary study of beta endorphin during chronic naItrexone maintenance treatment in ex-opiate addicts. Levenswetenschappen, 39(1), pp.55-59. https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/0024320586904376
56. Chatoor, I., Herman, B.H. and Hartzler, J., 1994. Effecten van de opiaatantagonist naItrexon op eetbuien en plasma β-endorfineconcentraties. Tijdschrift van de Amerikaanse Academie voor Kinder- en Jeugdpsychiatrie, 33(5), pp.748-752. https://www.wellesu.com/10.1097/00004583-199406000-00016